حکایتی خواندنی
«روزى «حسن بصرى» به جايى میرفت. در حال رفتن به رود دجله رسيد و به انتظار ايستاد. ناگهان «حبيب عجمى» كه از زمره زاهدان و عابدان بود، در رسيد، گفت: اى پيشوا، چرا ايستادهاى؟
گفت: به انتظار كشتى ايستادهام.
گفت: اى استاد، من از تو دانش آموختهام و در حال دانش آموختن از تو فرا گرفتهام كه حسد مردمان را از دل بيرون كن و آرزوهاى دور و دراز را از خود برطرف نما تا جايى كه آتش عشق به دنيا بر دل تو سرد شود، آنگاه با اين مقام پاى بر آب بگذار و از آب بگذر، ناگهان حبيب پاى بر آب گذاشت و برفت.
حسن بيهوش شد. چون به هوش آمد، گفتند: تو را چه شده؟
گفت: او دانش از من آموخته و اين ساعت مرا سرزنش كرد و پاى بر آب نهاد و برفت، اگر فرداى قيامت ندا رسد كه بر صراط بگذر و اين چنين فرو مانم چه توان ساخت. پس حبيب را گفت: اين مقام را با كدام سبب به دست آوردى؟
گفت: اى حسن، من دل را سفيد میكنم و تو كاغذ را سياه میكنى، حسن گفت:
عِلْمِى يَنْفَعُ غَيْرِى وَلَمْ يَنْفَعْنِى.
دانش من به ديگرى سود رساند و به خودم نفعى ندارد!!»
وَخَدَعَتْنِى الدُّنْيَا بِغُرُورِهَا
و دنيا با نيرنگهايش مرا فريب داده است.
پایگاه عرفانhttp://islamdinehagh.blogfa.com/
