ای معلم ! دلهای ما مشتاق کلام توست، چون از کلام تو جان ، رمق می گیرد واز حرکت تو روان به شوق وتکاپو  می افتد ودر برابر کردار و رفتار تو دل ، خاضع  و خاشع می گردد.فروغ بینش تو روان متعلمان را می نوازد و بنده خود می سازد آری((من علمنی حرفاً صیرنی عبدا))نقش معلم به قدری گرانقدر و والاست که پیامبر اکرم (ص)می فرمایند:من برای تعلیم فرستاده شده ام. و نقش معلم از نظر تربیتی به قدری حساس  و با اهمیت است که امام علی (ع) می فرمایند:کسی که خود را در مقام راهبری مردم قرار می دهد، باید پیش از آنکه به تعلیم دیگران بپردازد، به تعلیم خویش اقدام کند وتادیب او به عملش پیش از تادیب بوسیله زبانش باشد.کسی که معلم وادب کننده خویشتن است به احترام سزاوارتر از کسی است که فقط معلم و مربی مردم است. بنابر این معلمی کاری است دشوار و مهم ورسالتی است بس بزرگ و هر کسی را توان این مسئولیت خطیر نیست. سوز و درد می خواهد، عشق و احساس می طلبد، صبر و تحمل می باید، چرا که هر چیزی که قدر و منزلتش والاتر است ، مسئولیتش هم سنگینتر و مهمتر است.